We noteren woensdag 23 mei, laten we zeggen zo tegen einde schooltijd, dus ergens tussen 14:15 en 15:30 uur. Zeven jonge kereltjes hebben de opdracht gekregen om thuis te gaan relaxen op de Playstation, Xbox of iets van dien aard. Buiten spelen is er niet bij, want, zo werd hen daags tevoren op het hart gedrukt, om 18:30 zou er scherp aan de aftrap van de halve finale moeten worden aangetreden. Voor de meesten een prachtig excuus om de ouders hiermee zonder mokken of morren mee akkoord te laten gaan, ondanks het mooie buitenspeelweer.

Om 17:30 stond het vertrek gepland. Iedere speler was, inclusief aanhang, mooi op tijd. Van relaxen leek echter geen sprake te zijn geweest want de gezichten stonden strak van de spanning. Zelfs tijdens de gemotoriseerde gang naar Veghel was het opvallend rustig. Bij Blauw-Geel aangekomen en tijdens het omkleden veranderde hier helemaal niets aan. Tijdens de warming-up was er niet eens sprake van “gekloot”, zoals dat normaal gesproken toch zeker wel de eerste 10 minuten gemeengoed is.

Net voor aanvang van de pot van het seizoen (tot dusver in ieder geval) nog even bemoedigende woorden en nog wat tips en trucs, verwoord door het technisch duo.

Vervolgens was het om iets voor half zeven opstellen geblazen, waarbij Sam als wissel mocht beginnen. Lars in de spits, Bram en Merlijn op de linker- en rechterflank, Ruben en Lenn de sloten op de deur en tot slot Siem als sluitpost.

Stipt 18:30 klonk het eerste fluitsignaal. De spelleider bracht daarmee het spel dan toch echt op de wagen. Onze helden stonden onder hoogspanning en dat was te zien in de eerste helft. De Blauw-Gelen hadden van meet af aan een (voetbaltechnisch) overwicht. De spanning leek de spieren van onze helden te verlammen want van de gebruikelijke strijdlust geen spoor! Een paar gevaarlijke situaties voor beide goals werden uitstekend opgelost door de verdedigers van beide teams. Ook uitstekend keeperswerk van beide zijden voorkwam een treffer. Kort voor het sluiten van de markt echter, althans voor wat betreft de eerste helft, wist Sam met een slimme schuiver dan toch de ban in Roois voordeel te breken! 0-1! Of Sam nu nog last heeft van schouders, nek en rug, veroorzaakt door feliciterende en juichende teamgenoten weten we niet. Zelfs Siem verliet zijn kooi juichend om Sam te feliciteren!

Kort na de eerste treffer was het tijd voor de welverdiende rust en de gebruikelijke woorden van Sjors en Jeroen.

Toen de arbitrale eenling had gefloten voor de start van de tweede akte, bleek dat ook de Veghelnaren de nodige woorden in de oren geknoopt hadden. Zij gingen immers furieus van start en overrompelden onze jongens bijkans, op zoek naar de (verdiende) gelijkmaker. Siem kon op een aantal inzetten echter het goede antwoord geven, maar na drie of vier puike reddingen moest hij uiteindelijk toch het hoofd buigen en de gelijkmaker toestaan. Even leek het alsof deze tegenvaller onze jongens uit het veld geslagen had, want kort daarop viel tot overmaat van ramp de Blauw-Gele voorsprong op het bord te noteren….

Alsof daarmee alle spanning wegviel, rechtten onze jonge strijders de rug, balden de vuisten en stroopten de mouwen op om de felbegeerde finaleplaats alsnog binnen te kunnen harken. Ook de Rooise supportersschare mengde zich (positief verbaal) in het gevecht. Deze boost resulteerde na een steekpass van Bram in de gelijkmaker van Merlijns voet. De boot was aan en dus werd er overal op het veld hevig gestreden door beide partijen. Lenn, Ruben en Siem gaven achterin echter geen krimp meer en stelden zo Lars, Sam, Merlijn en Bram in staat de druk op het Veghelse doel te vergroten. Waar een paar geweldige keepersaves en het aluminium de Rooise voorsprong in de weg bleven staan, was uiteindelijk Sam degene die, wederom op aangeven van Bram, de voorsprong, overwinning en dus de finaleplaats wel heel dichtbij bracht. Gevolg was dat werkelijk iedereen die Rhode een warm hart toedraagt uit zijn of haar plaat ging. Zeker toen men ook nog eens gedwongen werd drie minuten lang de billen tegen elkaar te knijpen! Net voordat de kramp zou toeslaan bevrijdde het laatste fluitsignaal van de spelleider iedereen gelukkig van een dergelijk ongemak. De finaleplaats was zekergesteld en dat feestje werd gevierd!

Wat volgde was applaus voor iedereen die alles had gegeven op het Veghelse kunstgras. Chapeau ook voor de Blauw-Gele strijders dus!

Tot slot een verzoek aan alle lezers en andere belangstellenden: op zaterdag 2 juni om 10:00 uur trappen we in Liempde af tegen Someren om te proberen de Cup binnen te halen! Komt allen onze mannen aanmoedigen!