“Ik heb veertig jaar bij de KNVB gefloten. Toen ik mijn kruisbanden scheurde was het einde verhaal en ben ik op zaterdag de jeugd gaan fluiten”, vertelt de scheidsrechter. Via de KNVB kwam Theo bij verschillende clubs. In de tijd dat hij startte als scheidsrechter heette het nog ‘Brabantse Bond’. “Ik ben overal geweest. Wij vallen onder het huidige Zuid 2, dat is richting Limburg. Dus ik ben veel die kant op gegaan.” Hij voetbalde in zijn jongere jaren zelf bij vv Boskant. Ondanks de horrorblessure kon hij het spelletje niet laten gaan. Boskant vroeg hem om de vrouwen te trainen, zij zaten immers zonder trainer. Eenmaal daar bezig kwam al snel naar voren dat er scheidsrechters tekort kwamen. “De KNVB bood mij een cursus aan, samen met twee dames heb ik het certificaat behaald”, aldus Theo.

Ook heeft hij zijn steentje bijgedragen aan het vrouwenvoetbal bij Rhode. “Ik heb in Rooi de meisjes getraind. Mijn dochter, Dianne, heeft lang bij Rhode gekeept tot ze de overstap naar ODC maakte.” Als scheidsrechter was Theo vooral actief om de mannen in het gareel te houden. Hij floot voor de KNVB tot en met de derde klasse. “Zestien jaar geleden kreeg ik een nieuwe knie, toen heb ik het rustig aan moeten doen.” Daardoor heeft hij ook een tijdje de vrouwen van de eerste klasse gefloten. Net als Martien Verkuijlen was ook Theo aangesloten bij ROB. Hiermee heeft hij Rhode, Ollandia en Boskant uit de brand geholpen.

“Het mooiste eraan is natuurlijk dat je betrokken blijft bij het voetbal”, vertelt hij. Op het veld is hij er mee gestopt, maar hij is – zodra het weer kan – te vinden in Veghel en Schijndel als scheidsrechter bij het zaalvoetbal. Wat hem altijd zal bijblijven is de wedstrijd van vv Boskant tegen FC Groningen. Via ROB kwamen er eredivisieclubs naar de clubs uit omgeving Rooi. Dick Jol floot de wedstrijd van Boskant. Vroeger moest de scheidsrechter die het dichtste bij de duck out was de wisselspelers controleren. “Dat was met die vriendschappelijke wedstrijd ook zo. Het stond zo’n 0-15 voor Groningen. Er was weer een wissel, maar ik bleef halverwege staan. Ik dacht: bekijk het maar, ik ga niet steeds als een gek naar de middenlijn rennen. Toen stonden er twee nummers zestien in, daar was Jol niet zo blij mee”, schatert Theo.

Waarom stoppen na zo’n lange tijd? “Als scheidsrechter sta je altijd alleen, zeker als je bij clubs komt waar je de weg weet.” Theo miste vooral het contact met mensen. “Normaal moest je je melden bij de club, krijg je koffie en kan je een praatje maken. Maar dat is niet meer. Het mooie is er voor mij vanaf. Nu ga ik leuke dingen doen met mijn vrouw en kleinkinderen.”